De queste

Er hebben zoveel ideeën om over te schrijven de laatste tijd mijn pad gekruist en toch nu ik er eindelijk voor ga zitten vormt er zich geen concreet idee, ik begin dus gewoon maar en zie wel wat er van komt. Zal ik vooruit kijken of terug………. in het moment blijven helpt niet zo erg met schrijven….. dat is al iets.

Als ik recentelijk terug kijk is er de mini-queste waarover ik van plan was om te schrijven, maar het kwam er niet van, want ik kan alleen schrijven als ik helemaal alleen ben. Het is niet dat mijn partner me iets in de weg legt, in tegendeel zelfs en ik deel mijn diepste geheimen met hem en hij mag alles lezen als het eenmaal klaar is… maar tijdens het proces kan ik niet velen dat hij zelfs maar een enkel woordje zou kunnen lezen, het haalt me uit mijn concentratie, waardoor het gewoon niet meer lukt. En we hadden dus vakantie, tijd genoeg, inspiratie genoeg en toch lukte het niet. 

Maar de queste dus, ik krijg er veel vragen over dus ik wil er wel iets over schrijven. Eigenlijk was het Laura, mijn oudste dochter die geïnteresseerd was in Vision questes, waardoor ik er ook wel iets over wist. Maar ik ben zo verdomd eigengereid en ik wil ook altijd alles zelf doen dat ik het idee dat ik zelf zoiets zou gaan doen meteen al bij punt 38 plaatste van mijn ‘nooit doen’ lijstje. Wel wilde ik een weekje in eenzaamheid doorbrengen of eens een nacht in het bos blijven waken. Het weekje in complete eenzaamheid doorbrengen heb ik een paar jaar geleden gedaan en ook nog vorig jaar ben ik alleen naar het huisje gegaan, maar toen ben ik fijn in de omgeving gaan fietsen.

Toen Odette me voor de mini-queste uitnodigde kon ook mijn laatste wens in vervulling gaan. Met Odette en Kees had ik al een maanviering gedaan en die was zo heerlijk dat ik de uitnodiging maar wat graag aannam. Ik bereidde me goed voor. Lette op tekens en dieren en interpreteerde die zelf zonder iets op te zoeken, dat zou voor later zijn. Heel de week at ik zo goed als alleen maar plantaardig op een eitje na. Alcohol liet ik staan en de laatste drie dagen koffie ook. Langzaam aan nam een gezonde spanning van mij bezit en ik keek dan ook erg naar uit naar het moment dat het allemaal zou beginnen.

De dieren die op mijn pad kwamen waren libellen, een lieveheersbeestje, een prachtige hinde en een nare wesp die zomaar op mijn arm kwam zitten en die ik er razend snel had afgewipt, voor hij mij kon steken….. maar was dat wel zo?...... de vorige keren dat ik gestoken werd, hadden ze meteen toegeslagen en had ik echt niet kunnen voorkomen dat ze hun gif in mij spoten. Afgesproken was dat Odette en Kees mij vanaf een bepaald punt zouden oppikken en ik zat nog niet in hun auto of er vloog een lieveheersbeestje op mijn hand. Alweer een lieveheersbeestje… eerder die week terwijl in de deuropening van het balkon ’s morgens mijn citroenwater dronk leek het net alsof er eentje uit mijn buik vloog. Maar dat was niet de enige bevestiging over wie er mee op deze reis zou vliegen. Na het kennismaken met de queste-genoten, tijdens de kleine ceremonie werd duidelijk dat ook wesp mee zou vliegen als de totem van deze queste….. maar zonder gif voor mij dus dat was me meteen al duidelijk. 

Na de ceremonie mochten we onze plek in het bos gaan zoeken. Ik was al een paar keer voorbij mijn plek gelopen omdat ik hem te dichtbij het kamp vond, maar ik kwam er toch steeds weer op uit, de reden waarom juist dit mijn plek was zou me later wel duidelijk worden. We keerde weer terug om ons nog even te centreren en focussen en werden daarna door Odette en Kees onder getrommel naar onze eigen plek begeleid. Niet lang daarna viel de duisternis in.

Toch werd het niet echt donker. In de contouren van de bomen en hun takken herkende ik het gezicht van de godin, zij heeft de hele nacht op mij neergekeken en mij beschermt. De ganzen vlogen een paar keer over, net zoals het gebeurt was toen ik in afzondering in het huisje had gezeten, het gaf mij het gevoel dat het goed was dat ik hier was. Ik overdacht hoeveel ik de laatste tijd had losgelaten, hoe weinig er voor terug gekomen was en hoe ik voelde dat het allemaal een doel had, maar welk doel was me nog steeds niet duidelijk geworden. Hoeveel kan een mens loslaten zonder zichzelf te verliezen en verlies je jezelf wel als je zoveel loslaat? Ik zag beelden voor me die ik niet wenselijk achtte, dingen waar ik niet naar streefde, ik wil gewoon van deze aarde blijven, met mijn voeten op de grond blijven. Toe roep me niet om te gaan doen wat ik niet wil. Ik ben niet bang, ik wil gewoon niet. Ik besloot hulp te vragen en ging op een visuele reis om die hulp te vragen op een plaats die ik goed ken. Maar mijn hulptroepen, de voorouders, de seidhmoeders en zelfs de tovervaders zeiden heel liefdevol dat ik dit zelf moest doen, zonder hulp, nog meer loslaten, dit was mijn reis en ik moest helemaal verlaten zijn. Mijn lichaam verkrampte, nee het was geen inbeelding, ik kwam weer terug met mijn geest waar mijn lichaam ook was. De krampen waren hevig en hoe ik me ook probeerde te ontspannen, ze gingen niet weg, dit was lichamelijk ik was ziek. Daarom had ik dus deze plek uitgekozen, zodat ik het diep uitgesleten ruiterpad wat op enkele meters afstand lag als latrine kon gebruiken. Ik heb deze gang verschillende keren moeten maken en telkens weer dikke sokken uit en laarzen aan, laarzen uit en dikke sokken weer aan, telkens hopend dat het nu over was. En rond middernacht was het ook over. Ook lichamelijk had ik alles losgelaten wat ik kon loslaten. Ik was zo blij dat ik daar was, voelde me intens gelukkig. Ik maakte me totaal geen zorgen meer om de leegte die ik eerst zo graag had willen vullen en die er nu gewoon mocht zijn. Een vertrouwen maakte zich van mij meester dat alles zou komen op de juiste tijd en de juiste plaats. Had ik mezelf geen half jaar vrijaf gegeven, ik hoef nog helemaal niets te beslissen. Het komt…… als het komt. Af en toe ging ik liggen een sliep voor vijf of tien minuten en tegen de ochtend zelfs een paar uur. Waarschijnlijk had ik langer geslapen als een licht verfrissend regenbuitje me niet wakker had gemaakt. Ik rolde mijn spullen op en ging er boven op zitten tegen de drieling boom die me heel de nacht beschutting had gebracht. Het was goed zo.

Later die dag toen ik allang weer thuis was  en nadat ik tot half drie geslapen had, kwam er een lichamelijke reactie op gang alsof ik nog meer los moest laten, een soort van ontgiften, alle poriën in mijn huid ademde het uit. De daarop volgende nacht heb ik meer dan 12 uur geslapen en toen ik wakker werd, was de queste pas werkelijk voorbij, al zal de invloed nog lang merkbaar zijn.

Ligt het aan de maan?

Afgelopen donkere maan hoorde ik het al en nu met volle maan hoor ik het weer, alles gaat trager, mensen voelen zich niet geaard. Je hoort het al teveel om het toeval te noemen.

Ik zelf ben helemaal uit mijn doen, maar ik weet het aan recentelijke gebeurtenissen en had helemaal geen zin in me collectief unheimlich te voelen. Niets voor mij, maar toch alles gaat anders dan normaal. En het is niet dat ik voel dat alles trager gaat, ik ervaar juist een grote onrust een opgejaagd gevoel, waardoor alles zo snel gaat dat ik er nauwelijks aandacht aan kan besteden. En ik heb ook niet het idee dat ik niet geaard ben, alles voelt juist loodzwaar alsof ik niet van de aarde loskom, en ik kom onverwachte problemen tegen. Ook al reageer ik anders dan andere en ik denk dat die andere ook niet allemaal hetzelfde zullen reageren moet ik wel toegeven dat het lijkt of er iets aan de hand is, we zijn in grote getale uit ons doen.

Ik ben constant bezig met zelfreflectie, het heeft me wel inzichten gebracht, maar de onrust heeft het niet weggenomen. Die is eigenlijk alleen maar groter geworden. Want oké dan weet ik over mezelf dat ik iets wel of niet zo goed kan, dat sommige dingen misschien niet zo handig zijn en dat ik soms heel ongelukkig uit de hoek kan komen. Wat levert het je op als je er momenteel alleen maar boos om wordt?

Ondanks dat het in de lucht lijkt te zitten of aan de maan schijnt te hangen, kan ik het daar voor mezelf niet mee afdoen. En nu hoor ik alweer iemand zeggen, je legt de lat weer erg hoog. En dat zal best. Maar ik weet niet hoe anders te doen. Het is me te makkelijk om het te laten zitten. Ik zoek gewoon andere oplossingen en ik lach af en toe eens flink om mezelf. Ik probeerde dus vandaag de zachte oplossing, lief zijn voor mezelf.  Vandaag leek me de beste oplossing om heel decadent bij een strandtent veel te dure cocktails te gaan drinken en lekker hapjes te smikkelen terwijl ik op zo'n heerlijk relaxbed lag. Ik liet een stelletje aanschuiven dat ook liever op een lekker bank zat dan op stoeltjes niet wetende dat het erin zou resulteren dat ik een half uurtje later met vier vrouwen en zes kinderen zou zitten, maar dat deerde me totaal niet, ik was daar heel relaxed onder. De onrust zit in mezelf........ maar vandaag heb ik haar gesmoord met mojito's, zon en zee. En de maan........ daar denken we nog even over.

Heksontwikkeling!

Een vriendin stelde de vraag in de Ordinary Witches Facebookgroep, hoe wij doorontwikkeld zijn als heks of paganist. Zij zelf was steeds meer de boeddhistische kant opgegaan. Ik voelde meteen een blog opkomen....

.... voor ik wist van Wicca en moderne hekserij, noemde ik mezelf al een heks, ik had immers een kruidentuintje, mijn kinderen die toen nog klein waren speelde het dapper mee. We verzonnen 'heksennamen' terwijl we niet wisten dat dat gebruikelijk was. Ik pendelde en mediteerde, had belangstelling voor kristallen en etherische oliën. Noem dat maar mijn onbewuste periode. Af en toe stond er een klein berichtje in de krant "Heksen bestaan...... in Engeland!", meer dan vijf á zes regels was het meestal niet.

Wat een herkenning toen ik mijn eerste 'heksenboek' in handen kreeg en het tot mij doordrong dat ik echt een heks was. Internet was er nog niet, dus ik was heel eenzaam in mijn heks zijn, en ik hield het ook alleen voor mezelf. Zelfs met mijn toenmalige partner deelde ik het niet. Het was mijn schat, een kostbaar bezit en alleen voor mezelf was mijn redenatie. Toen de relatie uiteindelijk over was, kwam ik ermee naar buiten en kwam ik er achter dat mijn oudste dochter er inmiddels ook zelf mee aan de slag gegaan was. Zij had wel een groepje met vrienden gevonden om samen mee te werken. Inmiddels had internet zijn intreden gedaan en wat een heksen Walhalla was dat zeg! Al leek het soms ook wel op de christelijke hel als je zag hoe men elkaar met 'feiten' om de oren sloeg. De strijd om de 'juiste' kennis was groot. Het is iets waar ik me altijd buiten heb proberen te houden en dat is me ook redelijk goed gelukt. Men wilde elkaar de loef afsteken met wat ze allemaal wisten, discussie met het mes op tafel was wat de klok sloeg. Afschuwelijk vond ik dat. Maar ik hunkerde ook wel naar kennis en las alles wat los en vast zat, goede boeken, slechte boeken, alles wat ik in mijn handen kreeg. Ik ken nog aardig wat heksen uit die tijd. Zelf was ik meer gericht op ervaren, deed kleine ritueeltjes en ging helemaal los op de etherische oliën waar ik een aardige voorraad van verzamelt had. Ik moest weinig van godinnen hebben, hield voornamelijk van keukenhekserij, de lagere magie, en totaal niet van theatrale rituelen, ook wel hogere magie genoemd. Hoewel ik gek van toneelspelen was, ontbeerde ik elke vorm van dramatiek in mijn hekserij. Ik hield ook niet van verkleedpartijen al hield ik wel van vrouwelijke lange rokken en jurken, maar niet te gothic (al heb ik wel een gothic hart) en geen fantasie. Ik was gewoon een simpele heks. Ik werkte met tarot en met runen. Deed dagelijks kleine ritueeltjes om in het hier en nu te zijn en mijn dankbaarheid te tonen.

En dat ben ik nog steeds. Maar er is heel wat verandert. Ik leef met de seizoenen, accepteer het weer zoals het komt, ik ben degene die me aanpast zonder te klagen, blij met elke mooie dag, maar ook met een stevige regen of onweersbui, ik geniet van de wind en zelfs van de sneeuw. Ik hou van de wisseling van de seizoenen. Ik werk intuïtief, op gevoel met de spullen die voorhanden zijn. Ik heb veel meer behoefte aan buiten zijn, ik wordt sikkeneurig van binnen zitten. Ik wil alles zien wat er groeit en bloeit, ik geniet ervan en laat me ermee op. Ik ben een bomen knuffelaar geworden. Ik aanbid de zee en het strand de plek waar alle elementen samenkomen in optima fora, het is de perfecte plek om naar binnen te kijken en de emoties te laten stromen. Ik doe niet zoveel meer met etherische oliën als ik vroeger deed, al maak ik nog heerlijke massage-olie. In plaats van tarot en runen werk ik nu met orakels, spiegels, kristallenbollen en waterstaren en mijn pendel is er ook nog steeds. het is allemaal meer naar binnen gericht en het komt ook meer en meer uit mezelf. Het vrouwzijn, de maan, zelfreflectie en de godinnen zijn steeds belangrijker geworden. Ik heb steeds minder behoefte om mezelf te definiëren. Ik ben meer naar binnengericht, en zoek het in mezelf, want alles is in principe al aanwezig. Ik wil mensen samenbrengen om elkaar te stimuleren en om hen ook te laten ontdekken dat ze alles wat ze nodig hebben zelf al bezitten. Ik ben geen leraar, ik ga niemand zeggen wat ze moeten doen of moeten vinden, ik stimuleer ze om dat zelf te ontdekken en te ervaren. Hekserij is voor mij vooral ervaren, want alles is voor iedereen toegankelijk, je kan zelf contact maken met het hogere, het goddelijke. En in mijn devotie aan die goddelijke levensvonk die je werkelijk overal in terug kunt vinden en die ik voor het gemak dan de godin noem, voel ik mij meer een priesteres dan een heks. Maar ik vind dankbaarheid nog steeds een groot goed en sta nog steeds elke dag stil bij wie voor ons waren, wie met ons zijn en wie na ons komen. Een bewust leven. Ik ben een bewuste intuïtieve priesteres en ik aanbid de natuur, vooral de levenscheppende vrouwelijke kracht in de natuur.